همه ما در آخرین روز مدرسه هم خوشحال هستیم هم ناراحت، خوشحال از اینکه به تعطیلات تابستانی می رویم و می توانیم بدون استرس برای درس و مدرسه استراحت و تفریح کنیم.
ناراحت هستیم به این خاطر که مدتی را باید از مدرسه، دوستان و همکلاسی هایمان دور باشیم و این احساس دلتنگی در ما ایجاد ناراحتی می کند؛ و این احساس ناراحتی و خوشحالی در کنار هم یک تلخ و شیرینی را در وجودمان به وجود می آورد که تجربه ای جالب است.
دوری از مدرسه باعث می شود که ما بیشتر به اهمیت آن پی ببریم و بیشتر دل تنگ آن شویم، دوری از مدرسه یعنی دوری از دوستانی که هرروزت را در کنارشان سپری می کنی، یعنی دوری از خوراکی های خوشمزه ای که هر روز مادرت در کیفت می گذارد.
دوری از مدرسه این را به ما یادآوری می کند که اگر ما روزی به مدرسه نرویم و هیچ علمی نیاموزیم تبدیل به آدمی خواهیم شد که هیچ هدف و انگیزه ای در زندگی ندارد و یک زندگی کسالت آور را تجربه خواهد کرد.
مدرسه جایی است که بهترین دوستت را در آن پیدا می کنی، علم و سواد می آموزی، مدرسه باعث ایجاد هدف در ما می شود، با رفتن به مدرسه و کسب علم است که می توانیم در آینده به موفقیت برسیم و دوری از مدرسه تمام این مسائل را برایمان یادآوری می کند.
تعطیلات تابستان و دوری از مدرسه این فرصت را به ما می دهد که به جسم و مغزمان یک استراحت بدهیم و بعد دوباره پر انرژی و پر قدرت به سراغ کسب علم برویم.
اگر زمان دوری از مدرسه طولانی شود ممکن است انگیز ما برای کسب علم به طور کامل از بین برود و تبدیل به یک آدم تنبل شویم که هیچ هدفی برای زندگی و آینده اش ندارد و این فقط به ضرر خودمان است.
ما به دوری از مدرسه باید به چشم یک فرصت نگاه کنیم تا بتوانیم پر قدرت خودمان را آماده کنیم برای بازگشت به مدرسه و کسب علم، ما در مدرسه که یک اجتماع کوچک است معاشرت کردن با دوستان، همکلاسی ها و معلم ها را می آموزیم و دوری طولانی از مدرسه ممکن است باعث آسیب در روابط اجتماعی ما شود.
مدرسه مانند خانه دوم ما است و ما باید به همان اندازه آن را دوست داشته باشیم و دوری از آن برایمان راحت نباشد، مدرسه مکانی مقدس است که ما را تبدیل به یک آدم با سواد و با فرهنگ می کند و ما باید به جای دوری از آن همیشه خواهان نزدیکی و بودن در آن باشیم و قدر چند سال تحصیل در مدرسه را بدانیم چرا که به سرعت سپری می شود و تمام.
